KONSTANTIN FISCHER, HANIA, CRETE
WHAT IS WRONG WITH US?
Konstantin Fischer
What is wrong with us?
The Mediterranean is the deadliest sea on Earth: in 2014 approximately 75% of all refugees who died worldwide crossing land or sea borders drowned here at their attempt to enter “Fortress Europe”. A total number of at least 3419 individuals (UNHCR), hundreds of children among them, had to die, because European law allows only those reaching the borders of one of our countries to claim asylum. What is wrong with us? These people were
fleeing hunger, poverty, political oppression, racial persecution, sexual discrimination, environmental threats, drone attacks or
war – violence mostly or partially caused by the West. What is wrong with us Europeans?
Konstantin Fischer, 2015
Konstantin Fischer
What is wrong with us?, 2015.
Interactive installation and performance: desk, chair, 3419 postcards (15x10),
and background (200x450).
Konstantin Fischer’s work 'What is wrong with us?' is an interactive installation and performance. The artist sat at a desk numbering and signing 3419 postcards whose obverse was featured with the work’s title and the painted prints of two bare feet, while the reverse yielded information on the basic facts of the humanitarian tragedy in the Mediterranean in 2014. The background of the work displayed simplified portraits of passport photo size representing the 3419 refugees and immigrants who lost their lives trying to enter the European Union through the Mediterranean Sea in 2014. A list of officials from the
European Community with their addresses was made available on the desk inviting the spectators to actually send these cards to people who could make a difference. In this particular work, Fischer was interested
in experiencing and exploring the actual magnitude and gravity of the problem and sensitizing his fellow citizens to it.
Megakles Rogakos
Κωνσταντίνος Φίσερ
Πώς καταντήσαμε έτσι;, 2015.
Διαδραστική εγκατάσταση και ενέργεια: γραφείο, καρέκλα, 3419 καρτ-ποστάλ (15x10),
και φόντο (200x450).
Το έργο 'Πώς καταντήσαμε έτσι;' του Κωνσταντίνου Φίσερ είναι μία διαδραστική εγκατάσταση και παράσταση. Ο καλλιτέχνης κάθησε σε ένα γραφείο αριθμώντας και υπογράφοντας 3419 καρτ-ποστάλ των οποίων η εμπρόσθια όψη πρότεινε τον τίτλο του έργου και τις ζωγραφισμένες εκτυπώσεις των δύο γυμνών πατουσών, ενώ η οπίσθια έδιδε πληροφορίες σχετικά με τα βασικά γεγονότα της ανθρωπιστικής τραγωδίας στη Μεσόγειο το 2014. Το φόντο του έργου παρουσίαζε απλοποιημένες προσωπογραφίες σε μέγεθος φωτογραφίας διαβατηρίου που αντιπροσωπεύουν τους 3419 πρόσφυγες και μετανάστες που έχασαν τη ζωή τους προσπαθώντας να εισέλθουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση μέσω της Μεσογείου το 2014. Μία λίστα αξιωματικών της Ευρωπαϊκής Κοινοτήτας, με τις διευθύνσεις τους διετίθετο στο γραφείο καλώντας τους θεατές να στείλουν πραγματικά αυτές τις καρτ-ποσάλ σε ανθρώπους που μπορούν να κάνουν τη διαφορά. Στο συγκεκριμένο έργο ο Φίσερ ενδιαφέρθηκε να βιώσει και να εξερευνήσει την πραγματική έκταση και τη σοβαρότητα του προβλήματος και να ευαισθητοποίησει τους συμπολίτες του σε αυτό.
Μεγακλής Ρογκάκος
παρουσίαση ποιημάτων 21-03-2016
In 2014 and 2015, more than 7000 individuals, among them several hundred children, drowned in the Mediterranean while seeking refuge in the European Union. They were fleeing the violence brought to their home regions mainly by the West.
Some 1.5 million refugees, mostly from Syria and Afghanistan, did manage to reach Europe at a time when the continent has been torn by nationalism, xenophobia, islamophobia and anti-Semitism, all of it steeped in racism: mass hysteria has blamed Muslims in general, and Muslim refugees in particular, for crimes carried out by people the vast majority of whom have been brought up in Western or Central Europe but who have been marginalized by and/or within these Western societies.
The arrogance, self-centredness and egoism in this European discourse – a side effect of some 25 years of neo-liberal policies in Europe – become evident if one pays attention to the media’s double standard: the indifference toward Muslim victims of crimes is in stark contrast to the compassion shown toward European, non-Muslim victims. This media coverage becomes a vicious circle of pandering to the racist mob and populist right-wing politicians, and then continuing to sell out to the lowest common denominator in order to keep selling the media products.
Konstantin Fischer, 2016
projects 2016
Γιατί δεν έχω δει ποτέ
#JeSuisKaboul,
#JeSuisBaghdad,
#JeSuisDeirEzZor ;
Γιατί
#JeSuisCharlie
και γιατί όχι
#JeSuisAylan ;
Αν οι Αφγανοί και οι Ιρανοί ήταν ξανθοί,
αν όλοι οι Σύριοι είχαν γαλάζια μάτια,
αν οι Ιρακινοί είχαν τεκμήρια άριας καταγωγής,
κατά καιρούς αναρωτιέμαι,
αν οι Ευρωπαίοι
θα είχαν κλείσει τα σύνορά τους.
Το 2014 και το 2015, πάνω από 7000 άτομα, ανάμεσά τους εκατοντάδες παιδιά, πνίγηκαν στην Μεσόγειο στην προσπάθειά τους να ζητήσουν πολιτικό άσυλο στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Η βία που τους είχε διώξει από τις πατρίδες τους οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην Δύση.
Περίπου 1,5 εκατομμύρια πρόσφυγες, οι περισσότεροι από την Συρία και το Αφγανιστάν, κατάφεραν να φτάσουν στην Ευρώπη, σε μια στιγμή που η ήπειρος είναι βαθιά διχασμένη λόγω εθνικισμού, ξενοφοβίας, ισλαμοφοβίας και αντισημιτισμού, όλα διαποτισμένα από ρατσισμό: μέσα σε μια μαζική υστερία, οι δυτικοί κατηγορούν τους μουσουλμάνους γενικά, και τους μουσουλμάνους πρόσφυγες ιδιαίτερα, για εγκλήματα τα οποία στην συντριπτική τους πλειοψηφία τα έχουν διαπράξει μουσουλμάνοι που έχουν μεγαλώσει στην δυτική και κεντρική Ευρώπη και που ζουν στο περιθώριο αυτών των κοινωνιών.
Η αλαζονεία, ο εγωκεντρισμός κι ο εγωισμός αυτής της ευρωπαϊκής στάσης – αποτέλεσμα 25 χρόνων νεοφιλελεύθερων πολιτικών στην Ευρώπη – γίνονται εμφανή, όταν κανείς παρατηρήσει τα δύο μέτρα και δύο σταθμά που υιοθετούν των ΜΜΕ όταν μιλάνε για την προσφυγική κρίση: από την μία αδιαφορία για τους μουσουλμάνους που πέφτουν θύμα εγκλημάτων στις χώρες τους, από την άλλη συμπόνια για τους Ευρωπαίους, μη-μουσουλμάνους που πέφτουν θύματα παρόμοιων εγκλημάτων στην Ευρώπη. Αυτή η υποκρισία των ΜΜΕ οδηγεί σε έναν φαύλο κύκλο: από τη μια ενδίδει στις ορμές του όχλου και των ακροδεξιών λαϊκιστών με τα ρατσιστικά τους συναισθήματα, από την άλλη εξυπηρετεί τον μοναδικό σκοπό που έχουν στην πραγματικότητα τα ΜΜΕ, την αύξηση ζήτησης των προϊόντων τους.
Konstantin Fischer, 2016
at olivepress Contemporary Art Museum, Dromonero, Hania in June 2016
Why have I never seen
#JeSuisKaboul,
#JeSuisBaghdad,
#JeSuisDeirEzZor ?
Why
#JeSuisCharlie,
but not
#JeSuisAylan ?
Ιf the Afghans and Iranians were blond,
if all Syrians had blue eyes,
if the Iraqis could prove their Aryan descent,
sometimes I wonder,
whether the Europeans
would have closed their borders.
MAYBE ON THE ISLAND OF CRETE
When you arrived nobody cared:
to them you were just a number
whether or not from Libya,
from war-torn Syria or Egypt,
Iraq or Afghanistan.
They would have never imagined
a boy's own story in a Hamam;
or later: your first love – no questions asked –
still within the limits of tradition.
Beyond these limits: your embrace of frangy ideas,
not Kavafis so much or Lord Byron,
but Mary Renault, or worse: Andre Gide,
E. M. Forster, Jean Genet and Cunningham, kus okhto.
When you finally arrived
on a Greek island maybe, or in Italy, or Malta,
when your body washed ashore
to the Europeans you were just a number.
Konstantin Fischer, 2015
ΜΥΤΙΛΗΝΗ, ΜΕΡΕΣ ΤΟΥ '15
Άγνωστο αγόρι, ετών τεσσάρων.
Άγνωστο βρέφος, κορίτσι, τριών μηνών.
Γυναίκα, άγνωστη, είκοσι.
Λιγοστά μόνο ονόματα, στα Αραβικά κυρίως,
αλλού απλώς αριθμοί και μια ημερομηνία.
Ό,τι δε γράφουν οι ταφόπλακες:
δεν πνίγηκαν τυχαία.
Τους σκότωσαν, εν ψυχρώ,
για το γρήγορο χρήμα, Τούρκοι σωματέμποροι,
τους σκότωσαν, προμελετημένα, Ευρωπαίοι ηγέτες,
για το πολιτικό συμφέρον, για την ψήφο
και για το εμπόριο όπλων.
Konstantin Fischer, 2016
ΣΤΟΧΟΣ Η ΔΙΑΚΟΠΗ ΡΟΗΣ ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ
Εμείς,
που θυμόμαστε πως τα πλοία του διεθνούς στόλου
έπλεαν αδιάφορα στο λιμάνι,
το '22, όταν καιγόταν η Σμύρνη,
εμείς,
πώς περιπολούμε σήμερα, το 2016,
στο ίδιο Αιγαίο ως μέλος του ΝΑΤΟ;
Konstantin Fischer, 2016